Eski bir pencereden bakıyorum sana. Bir başka gözüküyor her şey bu gece. Gece ile gündüz birbirini tutmuyor.Gündüzlerin aydınlığından geceye hiçbir şey kalmıyor.Değerini yitiriyor hayat. Her yeni şey bir öncekini değersiz kılıyor. Söylenen onda söz, yaşanan paylaşılan onca şey varken, yeni bir söz hepsini silip unutturuyor. Hayatımız bir başkasının öyküsünde gereksiz bir parantez içinde kalıyor. Yazıldığında sayfaları dolduracak sevgilerimiz, en kifayetsiz şiirde dipnot oluyor. Yeni başladığım bir kitap, okuduğum bütün kitapları küçümsüyor. Gece lambam yetiyor, karanlığa baş kaldırmama. Hayat yenilik midir? Yada bütün yenilikler eskimeye mahkum mudur? Uydurduğumuz gerçeklere koşmaktan, varolan hayallerimizi yaşayamıyoruz… Güneş erken batıyor bu şehirde. Sevgiler geceye erteleniyor ve en çok geceleri yalnız kalıyorum. Ve en çok geceleri düşünüyorum, sebebi olduğumuz hayatın sebebini. Sabahı buluyorum böylece, hayatta bizi en çok aynı günlerin içinde kendimize yer edin...
Yorumlar
Yorum Gönder